Politie Astorga 29 augustus 2019. Wilde onherkenbaar op foto. Legde me route naar Las Medulas uit. Allemaal geen probleem.

1e deel rit van vanaf Romagne. juli 2019

route door Frankrijk augustus 2019

Deel van route door Frankrijk. Augustus 2019

Route van woensdag 29 augustus 2019 richting Astorga.

Dinsdag 27 augustus 2019     Antonio Gartell ontmoet, een restaurant-eigenaar op Gran Canaria. Restaurante Casa Martell. Werd van harte uitgenodigd. Wel aardig maar lastig met een tractor.Helaas geen foto beschikbaar.

In Astorga, 11.000 inwoners, in de provincie Leon, nog rondje stad gedaan. Het is een heel oude stad  in 1 v Chr. gesticht door de Romeinen als militaire vestiging op weg naar de goudmijnen in Las Medulas.

El Palacio de Gaudi in Astorga. Donderdasg 29 augustus 2019

De kathedraal van Astorga. Naast het gebouw van Gaudi. 29 augustus 2019

Vandaag van Astorga naar Las Medulas gereden. Spectaculaire rit door de hoge bergen. Hoge bruggen over ravijn en rivieren.De N-wegen zijn regelmatig heel stil, geen auto of vrachtwagen te zien. Langs de hele weg loopt aan beide kanten een extra strook van 2 meter voor langzaam verkeer. Voetgangers, brommers, fietsers en tractoren. Dat komt me van pas.Wel nauwkeurig sturen want even over het randje en je lazert een flink stuk naar beneden.

De weg met het extra strookje.

Madrid. Tegen de tijd dat ik daar aankom met de trekker is Hij al vertrokken.

Onderweg Las Medulas stonden er 2 agenten verdekt opgesteld die mij tot stoppen maanden. Ze vroegen mij of technisch alles in orde was. La tecnica es muy buena”. Of ik echt uit Holland was komen rijden.

Op donderdag 29 augustus neergestreken op een camping. Bierzo genaamd. Vlakbij Ponferrada. Wasje gedaan, watertank bijgevuld. Vuilwater geloosd. Met de fiets naar Ponferrada gereden. Knip vergeten en geen water mee. Lastige combi. Het was blafheet. Enorme dorst . Kon bij een bar wat glaasjes water krijgen. Lekker dan hoor. In de stad een straatfontein gevonden. 2 lege plastic flessen opgescharreld gevuld bij de fontein. Dan is alles weer goed. Met alleen water kan je het lang redden.Tevreden op bankje gezeten en met app een paar spaanse lesjes gedaan. Er was een grote muurschildering met de eerste pagina van een boek op een lange muur geschreven.Van een schrijver die in Ponferrada geboren is. Enrique Carrasco, 1815-1846. Overleden in Berlijn. Het boek heet El segor de Bembibre. Een camping daar heb ik eigenlijk niks te zoeken behalve wat logistieke activiteiten. Op borden was aangegeven: Geen wifi, geen honden, geen bezoek, en om 00:00 uur gaat het hek op slot tot 8:00 uur. Toen mijn wasje droog was meteen weer vertrokken. Sta nu op een grote parkeerplaats nabij het centrum van Ponferrada. Veel beter. Gisteravond het oude centrum in gegaan. Heel veel flanerende mensen waarvan veel prachtig uitgedost. Spaanse jurken, hoge hakken, stijl. Er was live muziek in een park waar een paar duizend mensen genoten van hapjes en drankjes. Zomerse sfeer. Sprak daar een een groepje basketbalspelers, allemaal heel groot. Uit Cong, Montenegro, Luxembug en Spanje.

Het basketbalteam. van Ponferrada. 31 augustus 2019.

Fort in Ponferrada 31 augustus 2019

de muurschildering in Ponferrada. 

Zondag 1 september op zoek gegaan naar een zwembad. Dat viel niet mee. 2 waren er gesloten en 2 andere “privado”. Dan is nog altijd de rivier “Sil”

Een fris bad in de rivier. Prima alternatief voor de gesloten en “privado” zwembaden.

Ik sta geparkeerd op een camperplaats pal naast een camino-hostel. Op bezoek kwam oa Engelbert een bijna beroepswandelaar. Is naar Rome gelopen. En nog veel meer . Bepakt en bezakt met stok. Komt uit de buurt van Eindhoven. Louis van Wegen wipte ook even aan. Niet een specifieke Camino-ganger. Nadat we gegeten hadden in een restaurant in de buurt stond hij voor de vaste deur van het Camino-hostel. Dan kom je er echt niet meer in. Dat werd een hotel even verderop.

Te laat in Camino-hostel. Dan maar even verderop overnachten. Ponferrada 2019

Gisteravond een wandeling van een kilometer gemaakt naar  H dinaseca. Daar gegeten met Kenny.  Wel met toevallig passerende taxi terug. Vandaag doen we dan het ritje naar Las Medulas. Een kilometer of 20. Heel goed weer.

Het grondpersoneel van de KLM staakt. Ik ben er nog niet .

Woensdag 4 september 2019

Gister dan eindelijk naar Las Meludag gereden. Mooi ritje van een kilometer of 20. Mooie bergachtige weg er naar toe. Zon. Daa raangekomen geparkeerd en met fietsje aan de hand een wandelpad gevolgd. Die ging van stijl stijler stijlst. De enige functie van de fiets was: Overbodige bagage. Bijna niemand te zien daar. Niet gek omdat je bijna topsporter moet zijn om dat pad te begaan. OK, maar als je dan boven aangekomen bent wordt je ruimschoots beloond met het prachtige uitzicht op een vallei met daaromheen roestkleurige bergen. Ooit afgegraven door de Romeinen die er goud vonden.

Las Meludas. Niet echt klimschoenen. 3 september 2019

Las Medulas, dinsdag 3 september 2019

Las Medulas.

Boven gekomen via kronkel-klimpaadjes lag er een verharde weg. Kon ik toch de meegezeulde fiets nuttig maken. Volgde een de weg die me in rap tempo bergafwaarts bracht. Maar niet op de plaats waar ik moest zijn. Dus er volgde een flinke tocht. Lopend en fietsend moest ik ruim 5 kilometer afleggen om te komen waar de kar stond. Deze sukkel had weer geen water mee. Dat was afzien, uitpuffen af en toe in de schaduw van bomen. Hierna weer teruggereden naar mijn standplaats in Ponferrada. De temperatuur loopt af en toe flink op hier.

In de straten van Ponferrada.

Gister vanuit Ponferrada een uitstapje gemaakt. Geprobeerd een bezoek te brengen aan Matavenero een ecodorp in de bergen op 20 km van Ponferrada. Met trekker  en huifkar de bergen in smalle weggetjes gevolgd die me hoger en hoger brachten. Totdat een dorpje het eindpunt aan de tocht maakte. de weg hield simpelweg op. Keren duurde een kwartier. Parasols moesten ingeklapt. Een paar liedjes gedaan voor het uitgelopen dorp.

Paradasolana bewoners, daar waar de weg ophield op weg naar Matavenero. 5 september.

Vandaag, 6 september 2019  een clipje geschoten voor de Belgische band “Fracaban”. Paar keer berg op- en afrijden was voldoende. Benoit zat achterop huifkar. Colhia filmde. 

 

 

 

Benoit en Colhia in actie voor clipje.

Gister onderweg kabelaansluiting gerepareerd van de accu’s van de kar. Bij een inspectie heb ik draden omgewisseld waardoor stekker stuk en  grote steekzekering sprong. Zekering hadden ze bij een John Deere werkplaats waar al het personeel de werkplaats uitliep om trekker te bekijken.

12 september 2019 Na een mooie tocht door veel bergen en kleine dorpjes ben ik nu in Verin niet ver van de Portugese grens.Hier ben ik naar het zwembad geweest en heb overnacht. Nu 13:55 u. Ga zo weer rijden. Mooi weer. Benieuwd wat er bij de grens gebeurt. Hoe streng enzo.

19 september 2019 in Porto

Nou, bij de grens gebeurde er niets, kon zo Portugal inrijden.Het feit dat ik in echt in Portugal was gaf me een euforisch gevoel. Door Chaves en Braga naar Porto gereden. Daar door smalle, stijle en drukke straatje naar de oever van de Douro gereden. Zaterdagavond toen het donker begon te worden camperplaats gevonden. Ik wist niets tot weinig over Porto. Eerst wilde ik naar de oude stad, aan de andere kant van de oever. Een stukje verder zag ik een hele hoge brug. Heb die brug na veel geklim over trappetjes bereikt. Er was een heel smal strookje voor voetgangers. Dus ik daarover naar de andere oever.Dat paadje bleek achteraf de vluchtroute. en niet voor overig verkeer bedoeld. Dat merkte ik aan toerende auto’s en dat er verder niemand overstak. De volgende dag bleek dat er nog zes andere bruggen zijn die wel bedoeld zijn voor alle verkeer..Ben later via een andere brug terug gegaan. Met een fiets heb je in Porto niet zoveel te zoeken. De straten en steegjes zijn mega steil. Alles gebeurt met bussen, metro, kabelbaan en taxi’s. De volgende morgen als een keurige toerist een rondvaart gemaakt en een sightsee-bus genomen. Die met een rotgang door de smalle straatjes scheuren. Centimeter langs palen en bomen. Verboden op te staan want je kop gaat er geheid af. Door kabels en lage viaducten. Maandag de stad overdag wandelend verkend. Heel veel toeristen.Porto heeft ongeveer 250.000 inwoners. En een veelvoud aan toeristen. De Maria Pia brug is gebouwd door G. Eiffel. Een grote ijzeren brug. Helemaal boven rijdt de metro, onder auto’s en overig verkeer.Onderaan deze brug bevindt zich een terras van een restaurant. Daar hoorde ik aangename klanken vandaan komen. Ze bleken afkomstig van de zanger/gitarist Vitor Peixeiro. Na afloop even gesproken. En ook wat liedjes van Joey Vriend laten horen. Hij nodigde me uit die de volgende dag te komen doen. Dat gebeurde gister. Hij introduceerde me ook bij een andere terrasmuzikant. Die kwam kijken en die vroeg me ook een paar nummers te komen doen op zijn terras. Dat is vanavond. Dus staan er voor vanavond zomaar twee korte optredens op het programma. Echt te gek. Je maakt even meer deel uit van de stad dan, zeker als je iets kan doen. Ondertussen is het een komen en gaan van passanten bij de trekker. Die staat vlak aan de doorgaande weg met wandelroute. Iet en Peter uit Helmond zijn mijn toevallige buren. Peter heb in het kort mijn verhaaltje verteld. Angezien Peter graag een praatje maakt is hij delen van de dag die voorbijgangers. Velen slaan aan op de Nederlandse kentekenplaten.

 

Vitor Peixeiro in Porto

Mooi plekje aan de Douro.

Student zijn het zwart gekleed een bepaalde periode.

Deze familie kwam ik bij toeval weer tegen in Porto. De eerste keer was in Spaans Baskenland. 900 km verderop. En een maand verder.

Dat was Spanje. 

Op maandagmorgen 23 september 2019 vertrokken. Het is gelukt om ruim een week zonder stroomaanvoer te kunnen overbruggen.De trekker starten lukte eerst niet, de accu van de trekker was dood. Met behulp van startkabels en een jong stel met een camper toch gelukt. Achteraf bleek een zekering van de huifkar-accu’s doorgebrand. Daardoor had ik trekkeraccu gebruikt zonder dat ik het wist. Maar er kon weer gereden worden. Meteen de smalle en supersteile straatjes in om het level van de Luiz 1 brug te bereiken. Lage versnelling en flink gas.Eenmaal de stad Porto verlaten glooien de wegen zich langzaam met de Douro mee. Zijn de hoogteverschillen niet extreem zoals in de stad Porto. De  voorlopig laatste etappe naar Setha en Petra kon beginnen.Heel rustig aan gedaan. De laatste 70 km in twee dagen, met twee nachtstops overbrugd.Bijna bij de bestemming aangekomen werd ik na enig vragen naar de toegangsweg geloodst door dorpsgenoten. Ik hoefde slechts een auto te volgen. Dan is het even opletten in bochtige steile en een smal straatje. Dan eindigd het verharde straatje en volgt er een half verhard pad voor het laatste stukje. Gelukkig was het droog. Woensdag 25 september gearriveerd bij Petra en Setha. Hun alweer 12 jaar lopend levenswerk ligt er heel mooi bij. Op een hoogpunt tegen een berg op. En op het einde van een kronkelig weggetje. “Quinta da Corujeiras” heet het. En betekend zoveel als “boerderij van de uilen” die je dan ook elke avond kan horen.De quinta is opgebouwd uit meerdere stroken, terrassen, Die terrassen zijn met hellingen en trappetjes aan elkaar verbonden. Bij de randen beplant met een rijkdom aan vruchtbomen, oa druiven, olijvenbomen, aarbeibomen, tamme kastanjes, citroenbomen, sinaasappelbomen, vijgenbomen, mispelboom, eucalyptus, eikenbomen en vele andere exotisch aandoende planten en struiken. De wanden van de terrassen bestaan uit door vakmensen gestapelde natuurstenen die het fundament vormen voor het daar boven liggende terras.  Bijna al die wanden zijn in de loop der jaren hersteld of bijgebouwd door Petra en Setha, al dan niet met hulp. Het is een gigantische klus om die wanden te bouwen en te onderhouden want alles wat je ziet leeft. Het water, de kou, de warmte, de wortels van de bomen zijn in een permanente handjedrukbattle verwikkeld. In de loop van de jaren is er dus heel veel werk verzet. Ondertussen liggen er diverse projecten te wachten op realisatie. Momenteel wordt het hele dak van hun woonhuis vernieuwd. Een studio moet afgemaakt en bewoonbaar voor gasten. De moestuin wordt bijgehouden. De schapen verzorgd. De paden verhard of verbreed. De olijven- en druiven worden geoogst. Een ander punt van zorg is dat de vegetatie niet te uitbundig wordt waardoor de kans op brand groot wordt. Brand of brandjes waarvan in de hele omgeving sporen de zijn zijn. Je naaste buren dienen de begroeing op veilige afstand kort te houden of periodiek te verwijderen. Zelf moet je dat ook weer doen voor je eigen buren. Zeker eucalyptusbomen kunnen door hun olie-houdende eigenschap branden als fakkels.  Setha heeft me de agelopen dagen in de ruime omgeving rondgereden als een volleerd gids. Spreekt goed Portugees. En houd de banden met de plaatselijke bevolking warm. Waar je op de langere duur veel profijt van hebt. Als het gaat over het bouwen van terrassen tegen een bergwand. Of bij wie je moet zijn voor bouwvergunningen en bouwbedrijven voor specifieke klussen. Bij wie je moet zijn om van je druivenoogst wijn te maken. Daar is hij helemaal thuis in geworden. Samen hebben ze een intieme ruimte gecreëerd die de naam camping niet verdiend. Het is een verscholen oase waar de tijd stilgestaan lijkt te hebben. En als ’s avonds de zon achter de bergen verdwijnt gaat het doek open naar een groots uitzicht over de vallei waarin de Douro stroomt. Tussen het het aanhoudend rustgevend geluid van de krekels blaft af een toe een hond in de verte.Dit als invulling van de luid aanwezige stilte. Denk daar de sterrenhemel bij, waarvan het lijkt of je er een paar met een schepnetje kan vangen. Als je even opstaat van je luie stoel waarnaast en glas vino verde uit de streek staat. Pok pok pok hoor ik nu. Bij elk briesje geven de eikels uit de bomen het op en laten zich vallen op het kanvas van mijn huifkar. As we speak.

En dan is het opeens dinsdag 8 oktober 2019. De afgelopen dagen heb ik gebruikt om bij een garage nieuwe grote banden voor de trekker te regelen. Ik ben 24 september 2019 bij Petra en Setha aangekomen. Setha heeft me veel van de wijde omgeving laten zien. Tochten langs de Douro gemaakt, boodschappen gedaan, uit eten geweest in lokale restaurant. Ook op andere plekken. Het eten is er erg goed. De bediening zeer snel. We hebben een paar keer mee gegeten in de pauze van de werkende mensen. Die eten allemaal in de lokale restaurants vanaf 12 uur tot half 2. De keuze is uit rundvlees, kip, varkensvlees of vis. Daarbij rijst, aarappelen, frites, en salade. Het toetje bestaat uit een kelkglas bakkerroom met bitterkoekjes met een laagje slagroom daarover. Op zondag bleek een ventiel van een nieuwe band lek. De monteur van de garage kwam, nam het wiel mee. 2 uur later was hij terug. Ik weet bijna niet waar de dagen blijven. Slaap uit, zet koffie, Ruim wat op, ga met Setha mee, of wandeling met Petra. Kan met ze meeëten. Om 8 uur is het weer donker. Dan kan je ervoor kiezen om even op een hoger gelegen terras te gaan zitten dat uitkijkt over de Douro. Daarna gewoon bedtijd. Of dit even doen.  Ik wil woensdag met de trein naar Porto, mooie rit langs de Douro. Heb kamer voor een nacht geboekt daar. Donderdagmorgen gaat vliegtuig.

Update: Ben op 10 oktober 2019 naar Nederland terug gevlogen. Twee weken later aan een opleiding begonnen bij de KLM.via een uitzendburo. Die opleiding duurt tot december. Dan kan ik alle vliegtuigen van de KLM laden en lossen. Komende zomer mijn reis voortzetten. Via Portugal langs de zuidkust van Spanje gaan.

10 oktober 2019, net aangekomen op Schiphol.

Twee weken later weer op Schiphol, nu in dienst van KLM.

Op 27 november wordt een gedeelte van mijn reis uitgezonden in het progrqamma van Dennis van der Geest; “Dennis en de vrije geesten” op sbs6 om 20:30 uur.